Wysiłek w normalnej temperaturze otoczenia – Ciepło powstające podczas wysiłku jest produktem ubocznym procesów związanych z wytwarzaniem energii. Do utraty ciepła z organizmu podczas wysiłku dochodzi głównie poprzez parowanie potu. Nie wszystkie ciepło wytwarzane w trakcie wysiłku jest z organizmu usuwane, dlatego temperatura ciała wzrasta. Im wyższa jest intensywność wysiłku, tym wyższa temperatura ciała. Podczas maksymalnego wysiłku temperatura ciała może wzrosnąć do 41°C, podczas gdy temperatura mięśni – do 43°C.
Wzrost temperatury mięśni zwiększa ich wydolność, ale by uniknąć przegrzania nadmiar wytworzonego ciepła powinien być z organizmu usunięty. Zdolność usuwania ciepła poprzez parowanie potu zwiększa się pod wpływem treningu. Wykonanie określonych ćwiczeń w standardowych warunkach spowoduje, że temperatura ciała u dobrze wytrenowanego piłkarza wzrośnie mniej, aniżeli u nie wytrenowanego. Ogólnie biorąc, podczas wysiłku, którego intensywność odpowiada 50% maksymalnego zużycia tlenu, temperatura ciała wzrasta do około 38°C.
Wysiłek w wysokiej temperaturze otoczenia – Podczas wysiłku w gorącym otoczeniu niewielka ilość ciepła jest usuwana z organizmu poprzez konwekcję i radiację, a w niektórych przypadkach ciepło może być nawet absorbowane przez organizm, np. gdy radiacja słoneczna jest bardzo silna. W takich warunkach wyraźnie wzrasta usuwanie ciepła poprzez parowanie potu. Jeśli organizm nie jest w stanie usunąć odpowiedniej ilości ciepła, temperatura ciała może gwałtownie wzrosnąć, a zdolności wysiłkowe obniżyć się. Dowiedziono, że dystans pokonywany przez piłkarza z bardzo dużą prędkością podczas meczu, może zmniejszyć się do 50%, przy temperaturze powietrza wynoszącej 30°C, w porównaniu do 20°C. Gdy wilgotność powietrza jest wysoka, usuwanie ciepła za pomocą parowania potu jest utrudnione. Tak więc, gdy dzień jest gorący a wilgotność powietrza wysoka, organizmowi piłkarza trudniej jest usuwać ciepło, co w konsekwencji odbija się niekorzystnie na jego zdolnościach wysiłkowych.
