Zapis aktywności ruchowej oraz pomiary wskaźników fizjologicznych wykonane u piłkarzy podczas meczu mogą służyć ocenie wymagań, jakie stawia gra w piłkę nożną.
System tlenowy dostarcza przeważającej ilości energii, zużywanej przez piłkarza w czasie meczu. Pomiary częstości skurczów serca i temperatury ciała wskazują, że średnia intensywność wysiłku czołowych piłkarzy podczas meczu odpowiada 70% maksymalnego zużycia tlenu. Utrzymanie tak wysokiej intensywności wysiłku przez okres 90 minut wymaga bardzo wysokiej sprawności systemu transportującego tlen i wytrzymałości mięśni. Piłkarz średniej wielkości zużywa w ciągu meczu około 5,0 MJ (mega-dżuli), tj. 1150 kilokalorii (kcal) energii.
Ważne znaczenie ma również energia wytwarzana w drodze reakcji beztlenowych, jest ona potrzebna w okresach gdy intensywność wysiłku piłkarza jest wysoka. Podczas meczu piłkarz wysokiej klasy wykonuje około 20 sprintów, trwających, średnio, krócej niż 3 sekundy. Energia na pokrycie tego zapotrzebowania wysiłkowego pochodzi przede wszystkim z rozpadu wysokoenergetycznych związków fosforanowych, których odbudowa następuje w okresach odpoczynku. Podczas bardzo intensywnego wysiłku energia czerpana jest także z procesu beztlenowego, w trakcie którego wytwarza się mleczan; świadczą o tym wysokie stężenia mleczanu notowane u piłkarzy w trakcie gry meczowej.
Dobrze rozwinięta koordynacja oraz wysoki poziom siły określonych grup mięsni, zwłaszcza mięśni kończyn dolnych, należą do atrybutów piłkarza.
