“Kolega pomaga mi w dojściu do formy na następne zawody. Mówi, że powinienem brać Cytadren, aby poprawić twardość. Czy naprawdę tego potrzebuję?”
Cytadren jest handlową nazwą związku chemicznego aminoglutamidu. Jest on stosowany do leczenia syndromu Cushinga (nadmierne wydzielanie glukokortykoidu) i raka piersi. Cytadren wstrzymuje działanie enzymu P450, zatrzymując w ten sposób przemianę cholesterolu w pregnenolon, co jest pierwszym stopniem biosyntezy sterydów Poprzez ograniczanie działania enzymu aromatazy (aromatyzującego), zatrzymuje przemianę androgenów C19 w estrogeny C18. Powstrzymuje on przemianę cholesterolu w aldosteron, kortizol, testosteron i estrogen w każdej tkance ciała (zwłaszcza tych w nadnerczach, jądrach i układach obwodowych).
Cytadren obniża poziom wszystkich hormonów sterydowych we krwi. Obniżony poziom kortizolu oznacza zmniejszenie katabolizmu białek. Obniżenie aktywności aromatyzujących powoduje podwyższenie poziomu testosteronu (tylko wtedy, gdy bierze się syntetyczne androgeny, gdyż organizm nie będzie więcej wytwarzał własnego testosteronu) i ograniczenie występowania negatywnych efektów związanych z estrogenami. Na papierze wszystko wygląda wspaniale. Obniżasz katabolizm białek. Podwyższasz poziom testosteronu przez branie tabletek i zastrzyki i ograniczasz skutki działania estrogenów (ginekomastia, wstrzymywanie wody, nadmierne gromadzenie tłuszczu). Jednakże, środek ten powoduje pewne problemy, a tak nawiasem mówiąc, miał on związek ze śmiercią austriackiego kulturysty Andreasa Munzera.
Cytadren obniża zdolność organizmu do zatrzymywania reakcji zapalnych (może zwiększać ryzyko wytworzenia się hemoroidów, zmniejsza zdolności organizmu do zwalczania infekcji powodowanych chorobą czy kontuzją). Munzer, jak może pamiętasz wykrwawił się na śmierć na stole operacyjnym, ponieważ jego ciało utraciło zdolność zakrzepową krwi. Duże ilości wysoko androgennych sterydów spowodowały w wątrobie Munzera rozwój wypełnionych krwią torbieli. Z tego, co wiem, duże ilości Cytadrenu spowodowały u niego zmniejszenie wytwarzania kortyzolu i obniżenie reakcji przeciwzapalnych do stanu, w którym organizm nie był w stanie zatrzymać krwawienia, gdy doszło do pęknięcia torbieli. Słyszałem, że oficjalną przyczyną zgonu było „krwawienie wewnątrzustrojowe”.
Z tym środkiem trzeba uważać. Używany jest przez czołowych sportowców, na najwyższym poziomie światowym, ale gdy weźmie się go za dużo, może spowodować permanentne uszkodzenia i ograniczenie zdolności organizmu do wytwarzania kortizolu niezbędnego do zachowania zdrowia. Możesz spowodować powstanie u siebie choroby Cushinga i zmuszony będziesz do brania tego lekarstwa już do końca życia. Jeżeli nie zachowasz ostrożności możesz sobie mocno zaszkodzić. Rekomendowana dawka wynosi nie więcej niż 2000 miligramów dziennie, dla zachowania kontroli nad wytwarzaniem kortyzolu, ale 250 do 300 miligramów powinno zatrzymać procesy aromatyzacji.
