Większość problemów związanych z tkanką łączną jest spowodowana stanami zapalnymi.
ZESPÓŁ CIASNOTY: Jest to termin ogólny, określający występowanie stanu zapalnego, zwykle w formie kaletki (torby wypełnionej cieczą), najczęściej pomiędzy pasem rotacyjnym a wyrostkiem barkowym łopatki czy obojczykiem. Podnoszenie ramienia powoduje przyszczypywanie tkanki między dwiema powierzchniami kostnymi. Przyczynia się to do stale powiększającego się obrzęku. Pojawić się może ból, szczególnie dokuczliwy wcześnie rano.
ZAPALENIE ŚCIĘGNA” ACHILLESA: powodowane jest przeciążeniem grup mięśniowych podczas wykonywania przysiadów lub wspięć na palce. Bill Bean twierdzi, że “dotyczy to szczególnie osób; które ukończyły już trzydziesty rok życia. Zmniejsza się wtedy unaczynienie ścięgien Achillesa, tracących w konsekwencji elastyczność”.
ZAPALENIE ŚCIĘGNA RZEPKI: Mikrourazy powstające w obrębie stawu kolanowego mogą zapoczątkować rozrywanie tkanki. To zaś wiedzie do ujawnienia się stanów zapalnych. Jeśli odczuwa się ból lub trzeszczenia w kolanie, wskazuje to na zapalenie ścięgna rzepki lub osłabienie więzadeł.
ZAPALENIE ROZCIĘGNA PODESZWOWEGO: Schorzenie to dotyka głównie biegaczy i skoczków. Zaczyna się zwykle mikrourazem struktur kolagenowych, wspierających podbicie stopy. Wkrótce ulegają one rozerwaniu. Organizm zaczyna tworzyć złogi wapnia w rejonie miejsca zranionego, formując ostrogę kostną. Ostroga ta jest jedynie symptomem rozerwania rozcięgna podeszwowego.
ZAPALENIE NADKŁYKCIA BOCZNEGO KOŚCI RAMIENNEJ: Ścięgna łączące mięśnie z łokciem i nadgarstkiem, ulegające powtarzającym się urazom, mogą zostać naderwane. Kontuzji tej bardzo często doznają tenisiści, nadużywający nadgarstka w czasie uderzenia backhandem, stąd popularnie nazywa się ją “łokciem tenisisty”.
W najlepszym przypadku schorzenie to grozi przerwą w treningach do momentu wyzdrowienia. Niestety czasem zamienia się w dolegliwość chroniczną, wymagającą interwencji chirurgicznej.
W niektórych przypadkach jedynym rozwiązaniem są zastrzyki z kortyzonu. Okres rekonwalescencji po tym zabiegu podobny jest postępowaniu po operacji: kilkumiesięczne zaprzestanie aktywności, a następnie powolny powrót do normalnych treningów.
Według dra Paulosa, można uniknąć tych wszystkich problemów, pilnując, aby trening był zawsze prawidłowo przeprowadzony.
